Die tijd van het jaar… de evaluatieperiode. Ik ben er nooit een grote fan van geweest.
Niet dat er iets mis is met feedback. Helemaal niet zelfs. En eigenlijk heb ik er nooit echt problemen mee gehad, maar ik vond het wel vaak weinig zeggende gesprekken, waar wat aan de oppervlakte gebleven werd en waar ik weinig concrete tips uithaalde.
Tot dat ene jaar. Het waren erg drukke maanden geweest, ik had keihard gewerkt. Het laatste wat ik verwachtte was de boodschap die ik kreeg…
“We weten dat je heel veel werk verzet en wat je doet is ook altijd super goed gedaan. Maar ja, het blinkend papiertje en de grote strik zijn er niet meer bij.”
Niemand had mij over wat dan ook aangesproken, maar volgens mijn verantwoordelijke hadden er wel mensen opgemerkt dat ik niet meer altijd lachend alles aannam wat er mij gevraagd werd. Ik durfde wel eens te zeggen dat het wat veel werd… Hoe durfde ik!?
Net daarvoor had ik tijdens een teammeeting vernomen dat ik in mijn eentje een heel groot deel van de lopende “dossiers” opnam. Ik keek even rond de tafel… we waren met een team van 4 of 5. Maar nee, ik had geen recht om verontwaardigd te zijn.
Ik kon bijgevolg ook geen positieve evaluatie krijgen, moest afgestraft worden op teamwork. Terwijl ik, naar mijn gevoel, juist diegene was die altijd voor iedereen klaar stond…
Ik begreep er niets van en stond aan de grond genageld, kon amper nog een woord uitbrengen. Toen ik uiteindelijk zei dat ik het toch niet terecht vond na alles wat ik had gedaan, wilde mijn verantwoordelijke mij sussen door mijn score te herzien naar “neutraal”, net voldoende dus. Ik heb het daarbij gelaten, had geen energie om er verder over te gaan bekvechten.
De evaluatie werd nog afgesloten met de mededeling dat ik mijn score zeker niet zou kunnen verbeteren door (nog) harder te gaan werken. Ik moest meer lachen! Dat was het geheim!
Vanaf dat moment heb ik een knop omgezet. Ik heb gelachen, zoals ze had gevraagd.
Ik ging nog naar het werk, maar de bezieling en de goesting waren weg.
Op het werk was ik voortaan iemand anders, volledig los van wie ik thuis was. Ik ging over op een soort automatische piloot. In die mate zelfs dat, wanneer collega's met wie ik minder close was me vroegen hoe het met mij of de kinderen ging, ze soms opmerkten dat ik een klik moest maken om te kunnen antwoorden.
Uit overlevingsdrang had ik mijn gevoel uitgeschakeld. Of althans, dat heb ik geprobeerd... en veel gedaan alsof.
Het resultaat laat zich raden…. Uiteindelijk raakte mijn energie helemaal op. Ik zag het niet meer zitten om op die manier nog vele jaren verder te doen. Ik ging op zoek naar wat ik wel wilde en kwam uit bij de waarden die mij drijven.
Authenticiteit, verbondenheid, eerlijkheid, integriteit, zorgzaamheid, balans en duurzaamheid staan daarbij centraal.
Ik maakte de afweging en vond er onvoldoende van terug in de manier waarop ik mijn job aanpakte. Vervolgens onderzocht ik de alternatieven en uiteindelijk nam ik het heft in eigen handen: ik gaf m’n ontslag en besloot om voortaan mijn eigen weg te volgen.
Sindsdien stem ik heel bewust af met mijn gevoel en bewaak ik mijn grenzen beter. Ik probeer me steeds bewust te zijn van de impact die de sfeer, de houding van anderen op mij hebben en ga op zoek naar wat dat over mezelf vertelt. Het is belangrijk om daarbij zo objectief mogelijk te zijn en je niet te laten meeslepen door gebeurtenissen in het verleden.
Toegegeven, ook voor mij blijft het soms nog een uitdaging, maar het lukt steeds beter.
Ook jij hoeft je niet langer klein te laten houden door een toxische werkomgeving of de kwetsende mening van anderen. Je mag in jezelf geloven en in je kracht gaan staan.
Wat kan jij vandaag al veranderen?
Hoe duidelijk of hoe vaag zijn jouw grenzen vandaag ?
Wat doe jij al om ze beter te bewaken?
Photos on Unsplash