Het plan
In 2004, na een aantal moeilijke jaren, besloot ik dat ik voor langere tijd op reis wilde gaan.
Tot dan toe was ik altijd een bang vogeltje geweest en toch voelde ik me voor dit plan zo zelfzeker. Er was iets in mij dat wist dat ik dit moest doen...
Verschillende formules, opties en bestemmingen werden overwogen. Talloze uren bracht ik door op internet om te informeren, te vergelijken, te puzzelen, ervaringen van anderen te lezen,…
Ik sprak er ook over met een paar vriend(inn)en.
Een goeie vriendin uit Normandië sprong meteen mee op de kar. Ook zij zag zo’n avontuur wel zitten. Hoewel ik haar heel graag heb en het wel comfortabel aanvoelde om zo'n avontuur met 2 aan te vatten, voelde ik tegelijk een enorme weerstand tegen haar voorstellen om samen iets te ondernemen. Zo kwam ze bijvoorbeeld met heel andere bestemmingen en wilde ze het anders aanpakken dan ik.
Ik ging twijfelen...
Pleasen of mijn goesting doen?
Het was wel vaker een valkuil van mij geweest... me laten overbabbelen en uiteindelijk meegaan in het plan van een ander, waarbij ik mijn eigen wil of idee uit het oog verloor. Al te vaak paste ik me aan, mezelf sussend met het idee dat het allemaal zo erg of belangrijk niet was, waarschijnlijk in een stiekeme poging om de goedkeuring van de ander te krijgen.
En geef toe... samen is toch veel leuker dan alleen?!
En toch... het leek plots niet meer “mijn” reis. Dat terwijl een klein stemmetje in mijn hoofd zei dat ik dit beter alleen kon doen…
Zou ik het hier weer laten gebeuren? Een goede les in voor mezelf opkomen en de "confrontatie" aangaan.
Uiteindelijk had ik een eerlijk gesprek met haar en kreeg ik, gelukkig, veel begrip.
En dus werkten we elk onze eigen reis uit, met raakvlakken, maar toch ook heel anders.
De reis
Begin oktober 2004 vertrok ik dan eindelijk voor mijn grote avontuur. Van Zaventem ging het eerst naar Madrid en van daar naar mijn eerste stop: Guatemala, waar ik in een gastgezin zou verblijven.
Na wat heen- en weergerij kwam ik terecht bij Thelma, een hele lieve vrouw, met haar 3 kinderen, in een bescheiden huis in Antigua Guatemala.
We waren er met meerdere buitenlanders, er was altijd leven in de brouwerij en Thelma trakteerde ons dagelijks op een heerlijk ontbijt en andere maaltijden. We voelden er ons allemaal thuis.
Ik volgde Spaanse les en deed er een aantal weken vrijwilligerswerk.
Ik werd verder buiten mijn comfortzone geduwd en leerde, zowel hier als tijdens de volgende etappes van de reis, naar buiten te komen en mijn grenzen te verleggen. Dit zowel op sociaal (massa's nieuwe mensen leren kennen) en actief vlak (een actieve vulkaan beklimmen, meerdere keren gaan raften,...), als op het vlak van durf (bijvoorbeeld een meerdaagse trektocht in mijn eentje).
Bovenal leerde ik meer te vertrouwen op mijn gevoel! Niet de emotie die spreekt vanuit pijn (angst, verdriet...), maar eerder een rustig, vertrouwd gevoel, een soort "innerlijk aanvoelen".
Vanuit Guatemala reisde ik verder naar Bolivia, waar ik ongeveer 2 maanden verbleef. Opnieuw kwam ik terecht in een fantastisch gastgezin, met heel veel ooms en tantes, neefjes en nichtjes. Altijd iets te doen! Ook hier ging ik op zoek naar een manier om een bijdrage te leveren, via een jongerenproject in El Alto.
Na kerst in de Yungas en nieuwjaar op Machu Picchu, reisde ik verder naar Chili, waar ik 3 weken rondtrok met de rugzak. Wat een prachtig land!
Bij de aankoop van mijn vliegticket had ik al aangegeven dat ik, koste wat het kost, ook naar Nieuw-Zeeland wilde gaan. Omwille van de drukke kerst- en nieuwjaar periode waren er amper vrije plekken op de vluchten van en naar Chili. De enige mogelijkheid bleek te zijn om een tussenstop van 10 dagen te maken in Frans Polynesië. Tahiti om precies te zijn.
Geen haar op mijn hoofd dat er zelf zou aan denken om er naartoe te gaan, maar al bij al toch een belevenis 😉 Hier leerde ik vertragen...
En dan de langverwachte stop in Nieuw-Zeeland: 1 maand backpacking, het land door. Zelfs na al de adembenemende natuur die ik eerder tijdens mijn reis had gezien, werd ik af en toe overdonderd door zoveel moois. En werd ik verrast door de vriendelijkheid en openheid van de mensen!
Tot slot maakte ik nog een korte stop van 5 dagen in Sydney. Aangezien ik er een tussenlanding zou maken op weg naar huis, vond ik het zonde om dit te laten liggen, dus schoof ik met mijn vluchten en nam ik de tijd om de stad te verkennen. Misschien heeft deze stop de overgang terug naar het hectische België ook wel een beetje verzacht...
Want ingrijpend en "dépaysant", dat was het wel. Die 6 maanden weg van huis.
Vertrouwen of angst, wie wint?
Maar dus dat buikgevoel... Dat kwam gedurende de hele reis geregeld goed van pas.
Met momenten ben ik écht wel bang geweest of niet goed wetende wat te doen. Je kan je dan laten leiden door de emotie, die vaak de bovenhand krijgt, samen met de schreeuwerige gedachten.
Het alternatief is accepteren wat zich aandient, je laten leiden door vertrouwen en handelen vanuit rust.
Aanleidingen waren er voldoende...
- Meerdere pogingen tot diefstal, waarvan 1x iemand die midden in de nacht de dorm was binnengedrongen om de spullen van de slapers te stelen. Gelukkig waren er toen ook 2 stoere Fransen die de indringer wisten te overmeesteren.
- Een meerdaagse, “georganiseerde” excursie in Bolivia. Bij vertrek bleek het te gaan om een nogal louche uitziende gids met dito chauffeur en slechts één andere deelnemer: een jonge Duitse vrouw.
- Plots, in the middle of nowhere, uit de bus gezet worden bij het ochtendgloren op weg naar Tikal, Guatemala. Daar stonden we dan: 4 meiden met als enig alternatief: een “taxi”, een gast die ons duidelijk stond op te wachten en veel te veel geld vroeg voor de rest van de rit. Na wat onderhandelen gingen we toch op weg. Onderweg pikte hij nog wat mannen met gouden tanden op…
- In de “chicken bus” kwam ik terecht naast een man met een machete, die (alweer) zijn gouden tanden bloot lachte naar mij.
- De weirdo, een Amerikaan, die me een hele (urenlange) busrit aan de praat hield en me wilde overtuigen om met hem mee te gaan naar een sekte-achtige groepering, ergens in de Andes. Ik bedankte vriendelijk.
- Die keer dat ik veel langer dan voorzien, te voet, onderweg was in een Nationaal Park in Nieuw-Zeeland. De zee kwam op, mijn slaapplek kwam maar niet in zicht en ik kwam niemand meer tegen…
- Het verkiezingsweekend in Potosí, Bolivia, waar ik als enige gast achterbleef in een hotel. Het hele land lag plat en ik wist niet waarheen.
- …
Grenzen heb ik verlegd, angsten overwonnen (o.a. hoogtevrees), mijn kalmte bewaard en m'n intuïtie gevolgd… Vooral ook veel geleerd. En allicht heb ik ook een serieuze portie geluk en/of een fantastische engelbewaarder gehad.
- De pogingen tot diefstal heb ik gelukkig kunnen afwenden, dankzij een grote alertheid (van mezelf en anderen).
- Tijdens de excursie bleven Carola (de Duitse) en ik (meestal) rustig en hebben we uiteindelijk een prachtig natuurgebied gezien, helemaal off the beaten track. Later trokken we samen nog naar Machu Picchu om het nieuwe jaar in te luiden.
- Veel vroeger dan met de bus kwamen we aan in Tikal, waardoor we een kamer konden bemachtigen vlakbij het tempelcomplex. Zo konden we de volgende ochtend de zonsopgang zien vanop één van de tempels. Een fantastische ervaring!
- In het hotel in Potosí verwelkomden de uitbaters me als een gezinslid, zodat ik te slapen en te eten had gedurende het hele weekend.
- Tijdens een korte rondreis door Patagonië leerde ik twee Nieuw-Zeelandse koppels kennen, die me verderop in de reis als familie bij hen thuis ontvingen. Een paar welkome rustpunten tijdens mijn trektocht…
Dankbaarheid
Het was uniek, once in a lifetime, iets wat ik nog steeds moeilijk of niet met anderen kan delen, aangezien ze er niet bij waren,…
Ik ben mezelf meermaals tegengekomen. Ik heb gehuild, ben ziek geweest, heb me een zeldzame keer eenzaam gevoeld. Ik heb honger en kou gehad, maar dat was niets vergeleken met de schrijnende situaties die ik daar heb gezien. Ik heb gewerkt en genoten van veel moois, ik heb connecties gelegd voor het leven, herinneringen gemaakt.
Ik ben bang geweest en heb me andere keren juist zelfzeker gevoeld. Ik ben inventief en creatief geweest, heb oplossingen bedacht en geïmproviseerd... Ik heb geleerd en ik heb geleefd.
Dankzij de uitdagingen onderweg heb ik geleerd om terug bij mezelf te komen, te voelen wat ik wilde, wat ik belangrijk vond, waar ik wilde voor gaan. Dat heeft me dan weer toegelaten om op een andere manier in verbinding te gaan met anderen, op een meer pure, zuivere manier.
Ik heb geleerd om mijn mond open te doen, (hulp) te vragen en te aanvaarden, in het moment te zijn, te vertrekken van de gegeven situatie en de mogelijkheden hier en nu, zonder in gedachten verstrikt te raken. Ik heb geleerd om te zijn en (mijn eigen) verwachtingen en beperkende overtuigingen (én die van anderen) los te laten. Zo kon ik nieuwe kanten van mezelf ontdekken.
Ook al is het al zo lang geleden, ik voel nog steeds enorm veel dankbaarheid voor al deze intense, mooie ervaringen en wijze levenslessen.
Het waren de juiste ervaringen op het juiste moment. Als een soort overgangsritueel tussen mijn leven voor en mijn leven na de reis.
Bij thuiskomst kon ik eindelijk bepaalde zaken afsluiten, beter mijn grenzen aangeven en ook daar meer intuïtieve keuzes maken.
Ook al is het niet altijd evident om vast te houden, ik kan er wel telkens weer naar teruggrijpen.