Dat het dagelijkse leven veranderd is sinds corona hoef ik je niet te vertellen.
Al mijn wandelcoachings werden noodgedwongen voor onbepaalde tijd uitgesteld.
Niet alleen slaat dit heel wat gaten in mijn agenda. Ik mis de verbinding met mijn coachees ook enorm. Dat staat in schril contrast met mijn HR-consulting opdracht, die tot nu toe onverminderd verder gaat. De laatste tijd heb ik het er zelfs behoorlijk druk mee.
Gelukkig kunnen alle interviews én ook de meetings met de hiring managers en de directe collega's online georganiseerd worden. Ik besef heel goed dat het een luxe is, dus mij hoor je niet klagen. Geen tijdverlies meer met verplaatsingen (lees files) bovendien. Misschien wel het grootste voordeel!
Maar ondanks deze tijdswinst en ondanks een gedeeltelijk lege agenda heb ik absoluut nog geen tijd gehad voor verveling. De schooltaken van 2 kinderen op de lagere school vragen best wat begeleiding en dus de nodige tijd. Tegelijk geeft dit mij ook veel voldoening én merk ik dat mijn creativiteit af en toe op hol slaat bij sommige knutselactiviteiten van de kinderen :-) Een soort creativiteit waarvan ik dacht dat die volledig begraven was.
Daarnaast ben ik ook al enige tijd bezig met een aantal cursussen (de creatieve generalist in mij, weet je wel ;-)) Deze in zelfstudie verderzetten, vraagt een zelfdiscipline die ik, heel eerlijk, momenteel niet altijd kan opbrengen. De laatste weken ervaar ik immers vooral een grote behoefte aan vertragen.
Het gewone leven op een gezapiger ritme, het was iets waar ik al lang naar verlangde. Back to basics, tot wat er echt toe doet ik het leven. Eerlijk gezegd geniet ik heel erg van die eenvoud.
Vertragen en zelfs stilstaan, bij wat ik wil in mijn leven of bijvoorbeeld ook welke richting ik uit wil met mijn bedrijf. Waar wil ik de focus gaan leggen? Welke activiteiten wil ik wel of niet verderzetten? Op welke manier ga ik dit vormgeven? Welke nieuwe initiatieven kan ik verder uitwerken?
En natuurlijk probeer ik elke dag te gaan wandelen, al dan niet met het gezin.
In deze periode valt mij vooral de overweldigende rust op: geen vliegtuigen, amper verkeer,... de nadruk ligt op de vogels, een hond die blaft in de verte, een pauw of spelende kinderen in hun tuin.
Stiekem krijg ik af en toe een vakantiegevoel: focus op ons eigen gezin, veel wandelen, veel tijd voor elkaar, tijd voor reflectie ook*.
Binnen een paar weken loopt ook mijn consulting-opdracht af. Als de maatregelen tegen dan niet opgeheven zijn (ik vermoed van niet), komt er alleen maar extra ruimte bij.
Uiteraard mis ik mijn familie en vrienden. Meerder verjaardagsfeestjes, een communiefeest en een huwelijk worden allemaal al verplaatst naar een andere datum later dit jaar. En natuurlijk maak ik me soms ook zorgen over wat de toekomst zal brengen.
Momenteel kies ik er echter vooral voor om mijn aandacht te geven aan de positieve kanten. Om het mooie te zien in elke nieuwe dag en om dagelijks stil te staan bij die dingen waar ik dankbaar voor kan zijn.
Toevallig las ik vanavond op vrt nws, na het schrijven van deze blogpost, nog deze tip van Professor Paul Verhaeghe: "Gebruik de onverwachte tijd om jezelf de moeilijke vraag te stellen waar je je echt goed bij voelt. En geniet van de stilte."
Eens komen er betere tijden. En dan wil ik klaar zijn om met een lichtere rugzak verder te gaan.
