Ze leefde in afgescheiden werelden, waartussen ze constant jongleerde.
Om naar het werk te gaan ging er een knop om, waardoor al de rest werd afgesloten en er een soort van tunnelfocus ontstond.
Op het werk functioneerde ze naar behoren. Ze verzette heel wat, had een grote zin voor verantwoordelijkheid en ging gretig in op vragen van collega's of problemen. Wanneer er iets nieuws was, sprong ze er enthousiast op. Wanneer iets bleef liggen, nam ze het op, ook al was het niet haar taak. Het moest nu eenmaal gebeuren en ze wilde resultaat zien.
Alleen... Ze verloor weleens uit het oog wat er bij zichzelf bleef liggen.
Lange tijd ging dit goed.
Maar toen begonnen de problemen. Medische klachten vooral. En toch ook steeds vaker stresssignalen thuis. Uitputting, fysiek en emotioneel, geen geduld meer, snel boos op de kinderen, een bitsige toon tegen haar partner.
Ze sleepte zich toch verder. Opgeven stond immers niet in haar woordenboek. Sterk zijn was de boodschap. Waar een wil is, is een weg. Maar stilaan brokkelden de muren af.
Er kwam bewustzijn.
Zoals die keer dat een collega van een ander departement vroeg hoe het met de kinderen ging. Ze had niet in de gaten dat hij zich tot haar richtte. Dit soort vragen kreeg ze doorgaans niet, maar vooral... de knop was om en stond op werk. Ze had al haar gevoel & haar hart afgesloten om zichzelf staande te kunnen houden.
Het begon om zich heen te vreten, eerst aan haar voldoening en haar werkgeluk. Al snel verspreidde het zich als een vuurtje en begon het ook haar energie en haar geluk in het algemeen aan te tasten. Zelfs haar huisgenoten bleven niet immuun voor de knagende onrust.
Tegelijk werden ook het bewustzijn groter en het standhouden zwaarder. Zo kon het niet langer verder.
Ze voelde zich opgesloten, niet zozeer in een gouden kooi, eerder in een afgesloten kamertje zonder ramen. Ze snakte naar lucht, naar zuurstof en ruimte,... Ruimte voor emoties, voor creativiteit, een plek waar ze zichzelf kon zijn, ruimte voor hart en ziel!
Ze trok naar buiten, steeds vaker. Elke kans die er was trok ze de natuur in.
De kleuren, de geuren, de geluiden, het gevoel van de wind door haar haar,... Het bracht rust. Het bracht stilte.
En in die stilte ontstond stilaan verbinding, niet alleen met alles wat er om haar heen gebeurde. Ze herstelde er ook de verbinding met zichzelf. Ze hoorde haar hart weer fluisteren. Voor het eerst in al die jaren.
En ze ging op weg, stapje voor stapje...
Naar haar eigen leven.
"Do you remember who you were before the world told you who you should be? She's still there! Go after her!"
Erica Layne
