Het allemaal even niet meer weten... ook dat is helemaal ok.
Vandaag, misschien zelfs wel de laatste week, voel ik dat ik het allemaal niet meer zo goed weet. Mijn energie zit laag, ik voel me uitgeput.
De onzekerheid van de laatste maanden, het heen en weer getrokken worden van hoop naar alles weer op de schop telkens je iets probeert op te starten... het is er zeker niet vreemd aan.
Soms is er onrust, soms een zwaarte.
Vandaag is er vooral leegte binnenin mij, zelfs in mijn hoofd. Dat gebeurt eigenlijk zelden of nooit, bedenk ik mij nu.
In plaats van iets bedreigends, is het misschien wel iets positiefs.
Leegte brengt rust.
Ik observeer het vanuit rust. En ik omarm het niet weten.
Buiten is er de onmetelijke schoonheid van de natuur op een zonnige herfstdag. Ik trek mijn wandelschoenen aan en ga naar buiten. Zonder vooraf bepaald plan. Ik ga daar waar mijn voeten mij naartoe brengen. Ik dobber mee en bij elk keuzepunt bepalen mijn voeten de richting. Soms keer ik op mijn passen terug, maar dat is helemaal ok.
Ik sta open voor en observeer wat er op mijn pad komt. De dauwdruppels op het gras en op de struiken krijgen veel aandacht. Ze intrigeren me. De intens blauwe lucht, de koelte van de ochtend, het zonlicht dat telkens op een andere manier gefilterd wordt. Sommige bomen zijn al helemaal kaal, sommigen verliezen bij elke windvlaag een stroom aan gele blaadjes. Anderen zijn nog vrijwel groen en houden nog even vast aan wat is geweest...
Alles volgt zijn eigen tempo, alles kent zijn eigen manier en zijn eigen tijd om los te laten.
"Nature does not hurry,
yet everything is accomplished." ~ Lao Tzu ~
Ik ontmoet mensen op mijn pad. Sommigen gehaast, anderen net niet. De ene met een stralende glimlach, de andere in zichzelf gekeerd. Ik observeer en neem de tijd. Mijn to-do-lijstje kan wel even wachten...