“Mijn verhaal heb ik nog nooit eerder aan iemand verteld”, fluisterde ze zacht terwijl we naast elkaar door het bos liepen.
De omgeving en het wandelen maakten het makkelijker om dit gesprek aan te gaan.
“Ik was niet echt gewenst. Had eigenlijk een jongen moeten zijn.”, ging ze verder.
“Toen mijn moeder zwanger bleek, was mijn vader niet bepaald blij. Het was sowieso al geen liefdevolle relatie. Er was weinig begrip en vooral veel eenzaamheid.
Toen ik bij mijn geboorte ook nog eens een meisje bleek te zijn, was het helemaal mis.
Op papier werd ik erkend, maar gezien werd ik niet. Ik mocht en kon niet zijn wie ik écht was. Blijkbaar zag ik er ook uit als een jongen, want zelfs vreemden spraken mij aan alsof ik een jongen was.
Jaren later, toen mijn ouders gescheiden waren, behandelde papa mij vooral als zijn zoon. Bij mama was het anders, was alles anders.
Ik wilde niet vaak naar hem, maar deed het af en toe toch. Het bleef een gespannen verhaal, dat vooral uitblonk in een gebrek aan spontaniteit, genegenheid, aanwezigheid en communicatie.
Mijn hele jeugd en een groot deel van mijn volwassen leven heb ik eigenlijk een heel dubbele relatie gehad met mijn vader. Enerzijds voelde ik vooral afstand en anderzijds wilde ik toch zó hard graag gezien worden.
Ik was een goede student en toonde trots mijn resultaten, maar veel reactie kwam er niet. Ik begreep van jongs af aan dat universiteit het minimale doel moest zijn, maar eens ik daar was en studeerde voor mijn examens, volgden de minachtende opmerkingen zich in sneltreintempo op.
Studeren was toch geen werken…
Tijdens mijn studies ontmoette ik mijn eerste man. Bij mij was het liefde op het eerste gezicht en ik dacht dat het bij hem ook zo was. Althans, dat is wat hij liet blijken. We gingen al snel samenwonen en trouwden een paar jaar later.
Toch was ook hier de liefde al snel opgebrand en ik werd al snel achterdochtig. Terecht, zo bleek een aantal jaren later. De man in kwestie bleek een dubbelleven te leiden en de leugens op te stapelen.
Mijn wereld stortte in en ik trok mij terug in mijn schulp. Voor mij hoefde het allemaal niet meer.
Daarna ben ik jaren op zoek geweest naar mezelf. Ik ging veel weg en hield me prima bezig op mezelf. Dankzij mijn brede interesse had ik steeds genoeg te doen.
Mijn vriendenkring breidde in die tijd ook gigantisch uit.
En toch voelde ik dat er iets ontbrak. Een soulmate, iemand om mijn leven mee te delen.
Helaas bleek ik telkens op de verkeerde mannen te vallen en dus besloot ik grondig aan mezelf te werken.
Ik heb veel nagedacht, gelezen, gereflecteerd. Ben een al een paar keer in therapie geweest ook.
Uiteindelijk kwam ik er zelf achter dat ik nog steeds op zoek was naar de goedkeuring en liefde van mijn vader. Niet noodzakelijk vanuit zijn persoon, maar via plaatsvervangers.
Dat inzicht kwam serieus binnen.
Zo wilde ik helemaal niet verder! Dit patroon moest en zou ik doorbreken.
Ik besefte dat ik de goedkeuring van mijn vader nooit via iemand anders zou kunnen krijgen en uiteindelijk nam ik er vrede mee dat ik ze van mijn vader allicht ook nooit zou krijgen.
Hem kon ik immers niet veranderen, alleen mezelf.
Vanaf nu zou ik veel bewustere keuzes maken, míjn keuzes!
Ze waren soms verrassend, soms gewaagd. Niemand anders in de familie deed ze mij na. Het waren mijn unieke, eigen keuzes.
En weet je wat het gekke is? Zoveel jaren later heb ik het gevoel dat ik steeds meer appreciatie krijg van mijn vader.
Niet dat hij het met zoveel woorden zegt. Ik merk het gewoon aan hele kleine dingen.”
De kern van dit verhaal zou ook het mijne kunnen zijn.
De impact van je kindertijd (als HSP of niet-HSP) kan lang blijven nazinderen.
Jarenlang, ook na je jeugd, nog op zoek zijn naar de goedkeuring van iemand, die allicht nooit gaat komen. Door vanuit die drang te blijven vechten, dingen uit de weg te gaan, te pleasen, jezelf weg te cijferen,… doe je alleen jezelf tekort.
Het beoogde doel bereik je er helaas niet mee.
Het is pas door de pijn te (h)erkennen en te omarmen, dat je van daaruit verder kan. Pas dan kan je écht je eigen keuzes maken, zonder dat deze overschaduwd worden door een onbewust, onvervuld verlangen.
Als HSP ben je mogelijk extra gevoelig voor (het ontbreken van) de erkenning van (één van) je ouders, voor de oordelen die onuitgesproken zijn en ga je mogelijk nóg harder pleasen, in de hoop toch maar (graag) gezien te worden.
Daarom is het dus des te belangrijker om hier aandacht voor te hebben.
Heeft dit verhaal iets bij jou geraakt en/of wil je graag jouw verhaal kwijt, dan mag je me altijd een berichtje sturen via nele@sparklingsteps.be.
Comments