Ik heb mezelf nooit gezien als een grote durver.
Doorgaans was ik eerder de bangerik van de groep. Altijd voorzichtig, huiverachtig van grote risico’s, bang om teveel op te vallen, mij liever verstoppend in de massa.
Kortom, een soort van klein, grijs vogeltje…
Bang om iets verkeerd te zeggen of te doen. Vooral ook bang om fouten te maken… en opmerkingen te krijgen of niet meer leuk gevonden te worden.
Eigenlijk was het toch wel dubbel. Want tegelijk wilde ik ook mijn eigen ding doen.
De eerste stap in de ommekeer kwam er toen ik een aankondiging zag van een zomerkamp rond een thema wat me heel erg nauw aan het hart lag. Hoewel ik normaal gezien nooit gedurfd zou hebben, laat staan alleen, was ik nu meteen zeker: “Dit ga ik doen!”
Het werd een fantastische week en ik ontmoette er heel wat fijne mensen.
Pleasen of durven gaan voor je eigen keuzes?
Vanaf dat moment durfde ik steeds vaker voor mijn eigen keuzes te gaan.
Van een job die niet meer bij mij past opzeggen, zonder al iets anders te hebben, tot een reis in mijn eentje naar de andere kant van de wereld...
Uiteindelijk is het vaak een kwestie van durven springen of permanent aan de zijlijn van je eigen leven blijven staan.
Als ik nu dan wel eens een reactie hoor of zie op wat ik doe, dan stel ik mij de vraag… “is/was dat angstige wel écht van mij?”
Of is het iets wat ik aangeleerd of doorgekregen heb en zit er (ook) een andere kant in mij?
In mijn hart ben ik helemaal geen volger.
Als tiener had ik al een sterke eigen kijk op de dingen en had ik bepaalde ambities of plannen waar ik geen inmenging in wilde.
Mijn studiekeuze bijvoorbeeld.
Toen deze in het 6e middelbaar aan bod kwam, werden we allemaal verzocht om een aantal opties op een briefje te noteren. Die zouden dan door de leerkrachten en het CLB besproken worden.
Wat ik op mijn briefje schreef?
“Ik ga psychologie studeren.”
Bij de nabespreking in de klas keek onze klasleerkracht mij grijnzend aan. “Tja, jouw briefje was duidelijk hé. Daar valt nog weinig advies op over te geven.” Zo kende hij mij wel 😉
Terwijl ik dit schrijf, denk ik terug aan heel wat andere voorvallen en anekdotes.
Eigenlijk ben ik altijd wel wat een “goestendoener” geweest, ook al was het soms verhuld.
Misschien schuilt daar wel één van mijn uitdagingen, namelijk dat lef ook toepassen in andere contexten en vooral in het effectief uitspreken van mijn eigen gedacht.
Een thema om verder te onderzoeken en om te zetten in actie.
Bye bye pleaser en welkom durf :-D
Wanneer besliste jij om te stoppen met pleasen en te durven gaan voor je eigen keuzes?
