15 jaar geleden zette ik m’n job on hold en vertrok ik in m’n eentje op “wereldreis”.
Hoe ik daarbij kwam?
Reizen, de wereld zien, andere manieren van leven, het heeft me altijd al aangesproken. En toch kwam ik na m’n studies terecht in een vrij klassiek loopbaantraject. Hoewel, klassiek is misschien niet het juiste woord als je als klinisch psycholoog onder andere 6 jaar op de financiële afdeling van een KMO hebt gewerkt… 😉
Na een aantal jaren kwam er toch wat sleet op mijn werkplezier en bovendien kwam ik uit een hele moeilijke periode op persoonlijk vlak.
En toen hoorde ik op een ochtend iets op de radio dat mij ongelooflijk triggerde. De presentator belde iemand op, die op het punt stond om voor een aantal maanden naar de andere kant van de wereld te vertrekken.
Het verhaal maakte iets in me los, gaf me op één of andere manier een ongekende kracht. Plots wist ik wat me te doen stond!
Hoewel ik naar mijn werk moest vertrekken, begon ik meteen te googelen en de mogelijkheden te scannen. Waar zou ik naartoe gaan? Wat zou ik juist gaan doen? Zonder concreet plan vroeg ik kort nadien tijdskrediet aan op mijn werk.
De baas en zijn vrouw konden er absoluut niet mee lachen dat ik zelf het heft in handen nam.
“Wat ga je daar doen?! Een beetje filosoferen over het leven? Wie zal jou nadien ooit nog willen aannemen voor een job?”
Bij hen hoefde ik alleszins niet meer terug te komen!
Dit was letterlijk de reactie waarmee mijn plan werd onthaald op het werk. Toch liet ik me niet van de wijs brengen. Ik voelde gewoon dat het klopte.
Met dit besluit en dankzij het hele proces en de reis nadien is er iets fundamenteel veranderd, binnenin mezelf.
Plots was ik niet meer bang. Niet voor de baas en zijn dreigende toon, niet van een reis in mijn eentje… Eindelijk kon ik weer bouwen aan m’n zelfvertrouwen.
Het was inmiddels oktober 2004. Met mijn “round-the-world”-ticket vloog ik naar Guatemala stad, waar ik werd opgehaald door een taxi die me naar Antigua Guatemala zou brengen. De verhalen over de onveiligheid ter plaatse maakten me wat zenuwachtig en zeer alert. Die alertheid zou ik rest van mijn verblijf daar houden en heeft mijn intuïtie op scherp gezet.
Ik was plots mondiger en sterker dan ik van mezelf gewoon was en waarschijnlijk heeft dit ervoor gezorgd dat een aantal hachelijke situaties uiteindelijk toch goed uitdraaiden.
Aan mijn verblijf in een lokaal gastgezin en het vrijwilligerswerk hou ik fantastische herinneringen over. Wat overheerst is het gevoel van verbondenheid en samenhorigheid.
Datzelfde gevoel overheerste ook mijn verblijf van 2 maanden in Bolivia. Opnieuw trok ik in bij een gastgezin en smeedde ik een band voor het leven. Opnieuw trok ik er ook in mijn eentje op uit en zorgde mijn intuïtie en mijn buikgevoel ervoor dat alles goed verliep. Het was een onvergetelijke periode.
De daaropvolgende 2,5 maand reisde ik nog verder door Chili, Tahiti en Nieuw-Zeeland, met een kleine stop in Sydney op de terugweg naar huis.
Naast mooie vriendschappen heeft deze reis me nog veel meer opgeleverd.
Het was een overwinning op mezelf. Iets was ik volledig zelf had gedaan, op eigen krachten, niet enkel financieel, maar vooral ook op het vlak van doorzettingsvermogen en durf.
Gedreven door passie en nieuwsgierigheid heb ik bijvoorbeeld mijn hoogtevrees overwonnen. Het prachtige uitzicht over de jungle bij Tikal kreeg ik er “gratis” bij. Dat ik nadien met trillende benen opnieuw van een hoge, steile ladder naar beneden moest, was vreselijk spannend, maar zo ongelooflijk de moeite 😊.
Wat wil ik met dit verhaal vertellen? Zeker niet dat je zomaar impulsief je koffers moet pakken. Wél dat je sterker bent dan je zelf denkt! Je kan veel meer dan je denkt! Sommige dingen in het leven zitten zo juist, dat je er een ongelooflijke kracht kunt uit putten, ook al is het plan bij de aanvang nog niet helemaal helder.
Je gevoel zet je op weg en jouw drive helpt je over obstakels, ook al had je dat rationeel niet mogelijk geacht. Je hoeft niet altijd alles al op voorhand te weten en uitgestippeld te hebben om je eerste stappen te zetten.
Voor mij was dit bovendien dé manier om af te rekenen met een aantal demonen uit mijn verleden. Nadien stond ik veel sterker in mijn schoenen.
En die baas? Die heeft na mijn reis uiteindelijk en met de moed der wanhoop gevraagd of ik toch niet wilde blijven… nog eens 6 maanden later gaf ik alsnog mijn ontslag om mijn vleugels uit te slaan.
En jij? Waar droom jij al van sinds je kinderjaren?