Onlangs had iemand het tijdens een sessie over haar brein dat al dan niet “aan” ging bij bepaalde activiteiten.
Zonder uitleg kon ik er mij meteen een beeld van vormen.
Nog nooit had ik het zo benoemd, maar wel al vaak ervaren. Vooral sinds ik in het werkveld sta, dacht ik eerst. Maar eigenlijk al veel eerder.
Ik voel een duidelijk verschil tussen situaties of activiteiten waarbij mijn brein “aan” staat en andere waarbij mijn hersenen eerder in een soort slaapstand terecht komen.
Wakkere aandacht
Die eerste toestand is erg leuk: ik kom tot leven, ben energiek, krijg creatieve ideeën en veel goesting om dingen te doen. Een bijna niet te stoppen sneltrein.
Het gevoel dat ik bergen kan verzetten.
Ik lijk wel onvermoeibaar en de ideeën komen zo snel op, dat ik ze meestal niet kan bijhouden. Op die dagen is de high sensation seeker in mij helemaal op dreef en in zijn nopjes! Gaan, gaan, gaan.
Liefst zou ik dan een nachtje doordoen, om toch maar zoveel mogelijk af te krijgen 😁
Wat een heerlijk gevoel ook om zoveel resultaat van je werk te zien! Het heeft bijna iets verslavends...
Dat doet me trouwens denken aan iets wat Saskia Klaaysen schrijft in haar boek "Prikkels bijten niet": veel hss zijn gevoeliger/vatbaarder dan gemiddeld voor allerhande verslavingen.
Een resultaat bereiken geeft endorfines vrij in je hersenen en die zorgen op hun beurt voor een goed gevoel. Niet voor niets noemt men ze wel eens het gelukshormoon. Het zijn die endorfines die ervoor zorgen dat je snakt naar meer. Want zeg nu zelf, wie wil er zich niet graag gelukkig voelen?
Slaapstand
De tweede toestand is, raar maar waar, vermoeiend en saai.
Doordat het zo vermoeiend is, heb ik op zo'n dag amper energie om in actie te komen. Ik voel me loom en ben amper vooruit te branden. Met enige tegenzin begin ik soms toch aan dingen… Dit overkomt me vooral op dagen waarop ik amper iets gepland heb. Weinig prikkels dus...
Ik lijk “uit” te staan, heb in eerste instantie geen idee wat ik kan of zou moeten doen, mis de focus die ik op andere dagen gewoon ben van mezelf.
Het meest lastige (voor mij althans) is dat deze situatie zichzelf in stand lijkt te houden.
Duwtje in de rug
Tegelijk vind ik in die fases weinig rust, omdat mijn hoofd wél de hele tijd maalt over het feit dat er nog vanalles te doen is. Alleen kan ik niet echt bedenken wat...
“Hoe geraak je hier dan ooit weer uit?”, hoor ik je denken.
Wat bij mij helpt is om mezelf te “dwingen” om aan te gaan. Door middel van heel concrete to do-lijstjes bijvoorbeeld. Of een concrete planning die ik op voorhand klaarmaak.
Als ik het dan gestructureerd aanpak, beginnend met een aantal makkelijk af te werken punten, kom ik uiteindelijk toch in een soort flow terecht. En is mijn energietrein weer vertrokken 😅
Als hoogsensitieve high sensation seeker gaat het er dus om je hersenen voldoende voeding te geven, onder de vorm van kwalitatieve prikkels. En tegelijk je grenzen te bewaken, zodat je tijdig de nodige rust kan inbouwen.
Toch wel handig, als je je eigen handleiding beter leert kennen 😉
Hoe goed ken jij jezelf? Wanneer staat jouw brein aan?